Pak Meng Beach - Pak Bara - 160 km.

Er zijn van die dagen en er zijn van die momenten dat je beter in je bed kan blijven liggen. De bedden zijn vaak enorm hard en de kussens als betonblokken. je kan beter zonder kussen gaan slapen, doe je dat loop je het risicode dag te beginnen met een keiharde knoop in je nek. Het begon gisteren bij Martin al een beetje, vanmorgen was het echt raak.

We wisten dat we een stuk moesten fietsen vandaag, uitgerekend ruim 130 km. Vroeg op dus en zo snel mogelijk ergens een ontbijt proberen te bemachtigen. Als je haast hebt wordt je geduld helemaal op de proef gesteld en lijkt het of de rest van de wereld is geinstrueerd om jou vandaag compleet tegen te gaan werken. Het begon al bij het uitchecken, vervolgens een eeuwigdurende ceremonie om een ontbijt op je bord te krijgen. Geduld is een schone zaak.

De benen zijn zwaar, de weg druk en heuvelachtig en het is heel erg warm. we worden regelmatig achterna gezeten door honden (die zijn waarschijnlijk ook geinstrueerd).

We zitten vlak voor de grens met Maleisie en hebben amper nog Thaise Bath. Even pinnen dus.

Pas om 17.30 uur bereiken we aan de kust het plaatsje Pak Bara. Het beste adres hier is ook weer op de hoogte van ons geduld vandaag. Met zes man personeel kijken ze verstrooid in onze richting. Er wordt er een aangewezen om ons te woord te staan. De TV staat loei hard aan. A room ? Wait a minute. Take a seat. Dacht het niet. Na tien minuten wachten maakten we aanstalten om weer op de fiets te stappen. Ze waren er eindelijk uit. No room. Full.

Het eindigt al met al goed in een leuk guesthouse waar we lachend worden ontvangen. Er is een goed restaurant en welverdiend koud bier. Het dorp is afgesloten van internet. We liggen er weer vroeg in.