Soi Dao - Chanthaburi - 76 km.

Wij uit het Westen, met name degenen die zijn opgegroeid in het Noordelijke deel van het Westen zijn van het 'werken'. Werken moet je, maar zit ook dwangmatig in ons systeem ingebakken. Stofzuigen, strijken, ramen lappen, productie maken, verkopen, het gaat dag in dag uit maar door. Als je op je werk even niets om handen hebt (als het al voorkomt) ga je niet in een hangmatje liggen of karaoke spelen in de kantine, TV kijken of gewoon lekkerslapen. We moeten werken ! In toeristische oorden zie je duidelijk wanneer er een westerling aan de touwtjes trekt. Het personeel maakt schoon, vouwt servetjes, vraagt of je nog iets wil drinken etc. Normaal voor ons. In de meeste gelegenheden waar we hebben vertoeft was dit niets van dit alles. In Laos hebben we een keer 20 minuten zitten wachten terwijl we de enige gasten waren. Je loopt maar naar voren en maakt de 'eetbeweging' (niet met je vinger naar je mond, dan denken ze dat je moet kotsen) maar met de hele hand naar de mond schuiven. 'Eten ?' 'Ja eten, we komen hier niet om het dak te repareren!' 'Sorry trouwens dat we u met z'n zessen stoorden tijdens het televisie kijken'. 'Dat zal wel een hele belangrijke soapserie zijn geweest'.

Gisteren was het weer raak. In ons resort zat ook een restaurant, het zag er heel leuk uit aan de buitenkant. Van verre hoorde je de karaoke al donderen. Wat die Aziaten er aan vinden is onbegrijpelijk, ze zingen zo vals als kraaien. Waarschijnlijk horen ze niks meer doordat alles zo hard staat. Toen we als enige gingen zitten stopten ze met zingen. De muziek bleef wel keihard aanstaan. Er was maar 1 kaart met Engelse tekst (en letters) met meer dan 100 gerechten. Dit zie je wel vaker hier. De kaart werd voor Jeanet d'r neus gelegd en de bediende ging met pen en papier in de aanslag staan. Het duurt al een kwartier voordat je die kaart gelezen hebt en dan moet Martin ook nog. ' two water !' ' What' ' TWO WATER !'. Ze sprak geen woord engels en de muziek (we zaten 20 mtr van de boxen) deden onze haren naar achter wapperen. 'Shut that down !'. Eindelijk rust, en je kon elkaar weer een beetje verstaan. De dames waren duidelijk verstoord omdat ze al uren lekker bezig waren met zingen. Ze moesten aan de bak. Het is iedere keer enorm hilarisch om mee te maken, we hebben gelukkig veel geduld.

De dag begon met een gebakken eitje wat we gisteren al hadden besteld. Dat was goed, minder goed was dat Martin z'n achterband weer leeg stond. De meegenomen 8 jaar oude band lijkt op de ballonetjes die je wel eens in winkelcentra ziet als er zo'n irritante clown zogenaamd kinderen staat te vermaken met het vormen van beestjes. Het gepiep bezorgt je kippevel van je nek tot je staartbeen. Met deze binnenband kunnen we in ieder geval de kinderen nog wat entertainen.

De hele boel gaat er af en de reservekit wordt ingezet. Zowel een nieuwe buitenband als de in Cambodja gerepareerde binnenband gaat er op. Het eerste stuk nog even onwennig fietsen maar zodra het weer rustig is tussen de oren knallen we door. De eerste 50 km. over een vrij brede weg met smalle zijstrook, een heerlijke afdaling met een top van 57 km/uur, hierna over een prachtige landelijk paadje langs de rivier, beschutdoor bomen en fruitteelt. Kortom, weer een top fietsroute.

Om 12.00 uurarriveren we al in het guesthouse in Chanthaburi. Mooi aan de rivier gelegen. We wandelen het leuke stadje wat nog nauwelijks door het toerisme is ontdekt door. Markten, groot warenhuis (de Thai zijn rijk), grote kathedraal, leuke straatjes en een echte nightmarket waar je hetvoedsel van de straat eet (figuurlijk dan). De lunch bestond dit keer uit Sushi bij een goed Japans restaurant.

Het is een alleraardigst stadje wat in het weekend helemaal wordt overspoeld door juwelenhandelaars. Door de week zijn de vele shops die we zien gesloten. De hotels zijn wel voor de halve prijs nu en gelukkig niet vol.

Het is leuk te zien dat ze overal bezig zijn de kerstversiering aan te brengen. Ook de brug voor ons Guesthouse is heel mooi verlicht. (gaan we straks fotograferen).