Gisteravond ontmoetten we opnieuw spontaan Rich in het drukste straatje van Siem Reap. Het is een hartelijke ontmoeting nadat we elkaar voor het laatst in Kratie hebben gezien. Hij had graag vrijwillerswerk willen doen in het landmijnmuseum, maar sinds dit onder curatele staat van de plaatselijke overheid mag dat niet meer. We eten en drinken wat samen. het werd voor het eerst deze reis nog heel laat.

We blijven nog wel evenin Siem Reap, het guesthouse is lekker rustig en er is genoeg te beleven hier. Na ook eens te hebben uitgeslapen (8.00 uur) shoppen we wat kleren, boeken en tandpasta op de markt en van de plaatselijke vaak gehandicapte staartventers.

Vier jaar geleden waren er hier veel meer bedelaars, vaak kinderen, en venters maar doordat ze het centrum als verboden gebied hebben verklaardis het een stuk rustiger geworden. Siem Reap is ontploft qua bevolkingsaantal en het verschil tussen rijk en arm is hier enorm groot. Er zijn sloppenwijken en aan de andere kant heel veel rijke toeristen. Dit is een van de weinige plaatsen in Cambodja waar criminaliteit regelmatig voorkomt.

Voor vertrek hadden we het plan om hier veel geld te besteden aan goede doelen, het liefst rechtstreeks voor de allerarmsten. De overheid slaagt er op dit moment behoorlkijk goed in om ze zo ver mogelijk van je weg te houden.

De fietsen hebben ook rust en we nemen een tuc tuc naar het 25 km. nooderlijk gelegen landmijn museum.Aki Ra (1970) is de oprichter van het museum en volgens Rich een echte hero. Hij heeft vele nomiaties op zijn naam staan. Aki was een Rode Khmer soldaat vanaf zijn tiende jaar en heeft zelf vele mijnen gelegd. Later vocht hij tegen z'n oude kameraden met de Vietnamesen. Nog geen 15 jaar oud was hij toen. Hij vond oorlog heel normaal.

Na de oorlog kreeghij spijt van zijn daden en begon met het onschadelijk maken van de vele landmijnvelden die door het hele land bezaaid lagen. Met een stok en blote handen heeft hij eigenhandig vele duizenden mijnen en onontplofte bommen onschadelijk gemaakt.

Het museum is zeer indrukwekkend, er is ook een kinderopvang voor slachtoffertjes van de landmijnen.

Terug in de tuc tuc stoppen we nog even bij een hutje waar ze van palmsap suiker maken. We hadden dit nog nergens gezien, het is zeer lokaal wat er allemaal wordt geproduceerd. De suikerklontjes zijn mooi ingepakt in bananenbladeren. We kopen er een paar voor reserve voedsel als we ooit de fietsen weer eens gaan pakken.

We eten weer samen met Rich die we toevallig 's avonds in het drukke centrum weer treffen en bespreken de plannen voor morgen. Ons oorspronkelijke plan was om weer naar Angkor Wat te gaan, we wijzigen spontaan onze plannen voor iets heel anders....