Salavan - Tad Lo - 32 km.

We eten ons restantje kleefrijst en een banaantje als ontbijt in de kamer. De zon is weer op, de lucht strak blauw. Het dagelijks leven begint hier vroeg. Om 6.00 uur zitten de kinderen al op de fiets en we hoorden al vroeg mensen in de straat.

Een korte route dit keer richting het Bolavenplateau, alles asfalt dit keer langs opnieuw dorpjes waar mensen in stalletjes langs de weg hun dagopbrengst verkopen. Meloenen, komkommer, kokosnoten, pompoenen etc. We zijn al om 8.30 uur op onze bestemming. Leuk plaatsje wat de bijnaam crimeless village heeft. Geen misdaad dus. Er zijn wat watervallen waar je kan zwemmen en je kan hier op olifanten de jungle in. Een leuk en zeer betaalbaar guesthouse gevonden waar we ons weblog weer eens kunnen bijwerken. Wel traag, we hebben de tijd.

Vlak voor en in het dorp zien we veel mensen in oranje pakkenmet witte helmen op. Ze zoeken naar de vele niet ontplofte bommen die de Amerikanen hier tijdens de Vietnam oorlog hebben gedropt. Laos is het meest gebombardeerde land ter wereld. 500 bommen per inwoner is hier neergekomen. Ruim 30% is niet afgegaan en ligt hier te wachtenin de bodem op ontmanteling of een of andere stakker die er per ongeluk op stuit. Geen zorgen moeders, we blijven op veilge paden.

Onze Finse en Franse vriend hebben ons ook weer gevonden. Ze zitten in Pakse en hebben een motorbike gehuurd. Ze waren naar ons op zoek, een leuk weerzien waardoor we ze een keer op koffie konden tracteren.

Lekker zwemmen in de rivier, olifantrijden hebben we eerder gedaan dus dat laten we schieten. De eigenaar spreekt goed Engels en adviseerd onze verdere route over het plateau. De weg die we willen is zeer slecht en steil. We (Martin en Jeanet) delen niet dezelfde meningmaar we besluiten toch eenduidig om morgen over de goed begaanbare pas naar Pakse te fietsen. Laos, we'll meet again.