Duc Tho - Lax Xao (Laos) - 103 km. We sliepen in een warm benauwd hok, niet goed geslapen dus. Fan aan, die maakte weer herrie, kortom ; een slechte nachtrust. We eten ons noodrantsoen op bestaande uit vier droge baquettes en een overrijpe banaan. Weer om 6.30 uur op de pedalen. Het eerste deel naar de grens is vlak en voert over een dijk. De laatste 25 km. zijn bergopwaarts richting de pas naar Laos. Vietnam en Laos worden gescheiden door een lange bergketen met een hoogte van circa 1700 mtr. Het is geen moeilijke klim, soms hellingen van 10%, het grootste gedeelte is gestaag klimmen. We voelen wel de lange afstand van gisteren in onze benen. Bij een van de rustpauzes genieten we van de stilte. Je hoort veel vogels in de dichte jungle. Martin ondekt een brommertje gecamoufleerd met takken. Na een aantal minuten komt er een jongen verwilderd de jungle uitgerend. Hij heeft een groot kapmes en een zak op zijn rug. Je hoort duidelijk het gekrijs van aapjes in de zak. Monkies ? Yes. We lachen, maar zijn niet blij. Hier in de omgeving wordt heel veel gestroopt en gehandeld in (bedreigde) diersoorten. Net op tijd voor de lunchpauze bereiken we de grensovergang boven op de pas. De gebruikelijke idiote formaliteiten met formulieren en stempletjes. (Wat zullen er toch een hoop mensen op deze wereld compleet zinloze werkzaamheden doen). Met 10 man op een grenspost waar bijna geen hond komt, behoudens een paar idioten op de fiets en vrachtwagens met iligaal hout uit Laos. De laatste Vietnamese Dong gewisseld voor een zeer slechte koers, het hangslot gaat nog net open en we zijn in Laos ! Het is stil op de pas er staan wat auto's te wachten. De weinige restaurants zijn dicht. Dan maar een soort van bananenoliebollen. Je moet toch wat? Boven op de pas is het nog koud en winderig. Tijdens de klim heb je daar geen erg in. Moeten de jasjes aan ? We besluiten een stukje af te dalen, toen voltrok zich een wonder. We hadden sinds Halong Bay de zon niet meer gezien en waren nog geen 200 mtr over de pas toen deze volop begon te schijnen onder een nagenoeg strak blauwe hemel. De (zee)mist die over Vietnam hangt lost op in de hogere bewolking. Het is een warm bad. De afdaling is heerlijk ! Alles is hier anders. Niet alleen de natuur, maar vooral de mensen. Laos is overtuigd Boeddistisch op een zeer zuivere wijze. De mensen zijn oprecht en zeer vriendelijk. Dit kunnen we helaas van de Vietnamesen niet concluderen. Hier over later meer. Het is of er een gordijn is opengetrokken naar een compleet andere wereld. Dit is niet overdreven, we ervaren dit werkelijk zo. Zoals gezegd zijn niet alleen de mensen, maar ook de huizen, natuur, kortom de omgeving compleet anders, het is schoner en netter. Het idiote getoeter en geschreeuw is compleet verdwenen. We overnachten in Lak Xao, 34 km. van de grens en volgens de reisgidsen een plaats om snel weer weg te wezen. Een vage plaats die leeft van de illegale houtkap en handel in bedreigde diersoorten. Prostitutie is hier een veel beoefend beroep. We merken van dit alles weinig en ervaren het plaatsje als een verademing ten opzichte van de vele plaatsen die we in Vietnam hebben aangedaan. We kunnen weer "normaal" over straat lopen en voelen ons helemaal relaxed. Ook het guesthouse is meer dan goed. Boven dit alles is het eten hier ook nog eens vele malen lekkerder dan in Vietnam. Ook hier over later meer. 's Avonds lopen we nog een rondje door het plaatsje. We zien een silverbelly. Niet meer gezien sinds Ninh Binh. Ze is hier samen met haar vader bezig op een project waar ze een schooltje bouwen 20 kilometer zuidwaarts. "Gaan jullie die weg echt fietsen ?" vraagt ze verbaasd. Morgen gaan we de wildernis in, het wordt een zware dag.