Yen Cat - Duc Tho - 180 km. U leest het allen goed ! Een record in onze nog niet zo lange fietshistorie. Nog nooit hebben we zo'n afstand op een dag gefietst. We hebben geen haast en zeker niet de duvel op ons hielen maar er waren geen slaapmogelijkheden onderweg in de weinige gehuchten die we doorkruisden. Dit in combinatie met de ideale fietsomstandigheden deed ons voortstuwen naar een nieuw record. Voor Huub of Hans stelt dit alles natuurlijk niet veel voor maar met bepakking, brede banden en licht heuvelachtig terrein zijn we er stilletjes toch best trots op. We zaten om 6.30 uur al op de fiets. De plaatselijke jeugd ook onderweg naar school. Niet goed voor je ochtendhumeur om zo vroeg al massaal het idiote "HALLOOO" te moeten aanhoren. We vervolgen ons pad op de nieuwe "Ho Chi Minh route". Het weer is donkergrauw en regen hangt in de lucht. Het is niet benauwd, de temperatuur is net boven de 20 graden. We fietsen met korte boek en mouwen. Het is een brede, heuvelachtige maar zeer rustige weg. Er wonen weinig mensen, een arme streek hier. Na een uurtje of twee trappelen begint het dan toch echt te regenen. Eerst wat spatjes maar dan wat lijkt op een bui met tropische proporties. De regenkleding gaat aan en we schuilen een tijdje in een leegstaand bamboe schuurtje. Dankzij de meegekregen wijze oud-Groningse spreuken kunnen we het moraal toch nog hoog houden. We fietsen vaak achter elkaar. Op zeker moment worden we ingehaald door een brommertje beladen met maandverband. Martin zag gelijk dat hij naar Jeanet wees of ze ook nog behoefte had aan een pakkie. Alles wordt hier aan de deur verkocht. Een paar honderd meter verder stopte hij. Wij ook, uit beleefdheid en nieuwsgierigheid. Hij had een hoeveelheid achterop waar een gemiddelde vrouw haar hele leven mee toe kan. Sorry, we zijn al voorzien. Niet alleen de Vietnamesen wijzen ons er keihard op dat we hier vreemden zijn. Ook dieren zien dat heel goed. Je kan 30 varkens op een brommer zetten, geen hond die blaft. Wij komen voorbij en dieren reageren onmiddelijk. Honden kijken angstig, schrikken en lopen vaak hard weg (gelukkig). Sommigen blaffen hard. Vandaag fietsten we langs een grote kudde waterbuffels. We hebben het niet zo op ze met die grote hoorns. De kudde sloeg spontaan op hol toen we er langs probeerden te fietsen. Ze sprongen zelfs over de vangrail. Een kilometer of 50 boven Duc Tho verlaten we de brede weg en vervolgen ons pad over zeer landelijke wegen richting het Zuiden. Het is werkelijk een prachtige route, slingerend door het landschap. We zien weer van alles langs en tegmoetkomen. Voor onze veiligheid hebben we ons voorgenomen om ten alle tijde voor donker onze bestemming te hebben bereikt. Het is hier werkelijk om 18.00 uur aardedonker. Met de vele kuilen, mogelijke slangen en het zoeken naar een bed willen we op tijd binnen zijn. De laatste 25 kilometer leggen we binnen een uur af. Het was vlak terrein. Om 17.15 zijn we ingecheckt. Met toeval vinden we de weg naar de grens met Laos waar vele hotels of guesthouses zouden moeten zijn. Dat bleek niet het geval. Gelukkig is eentje genoeg. Het ontbeert ons de laatste tijd aan een koud biertje. Het is hier gebruikelijk om lauw bier te serveren met een blok ijs in je glas. Dit ijs wordt waarschijnlijk van kraanwater gemaakt en dat risceren we niet. Vandaag wel. Het gaat immers al ruim 3 weken goed met onze spijsvertering. (afkloppen !)