Ninh Binh - Yen Cat - 123 km. Gisteravond nog gezellig zitten kletsen met een stel fietsers uit Wales. ( we're talking about you guys). Fietsers delen altijd veel informatie. Het weer, wegen, slapen etc. Ze hebben in het noord-westen van Vietnam gefietst en daar een Amerikaans stel op de fiets ontmoet. Dit stel heeft door het midden van Vietnam gefietst waar de boel nu onder water staat. Het peil staat daar op zo'n 50-60 cm. De Amerikaanse was hard gevallen doordat ze in een gat in de weg was gereden, niet zichtbaar door het hoge water. Wie gaat daar ook in fietsen ? Sinds we in Vietnam zijn, zien of horen we regelmatig iets over het weer. Het centrum van Vietnam heeft al voor ons vertrek veel te kampen van tropische cyclonen die via de Fillipijnen over het land trekken. Dit gepaard met zeer veel regen. Ze geven op het nieuws de waterstanden door. We zijn er ondertussen achter dat we net boven dit gebied naar het Westen trekken. De regenfronten komen nu wel dichterbij. Boze tongen beweren dat dit alles te maken heeft met de klimaatverandering. Het Zuiden kampt nog steeds met veel te veel regen (toch Jessica?) Iets wat in deze tijd niet gebruikelijk is. Van de eigenaar krijgen we een flesje "Ninh Binh water". Een zeer sterk eigen brouwsel waar je weer sterker van wordt. Niet iets voor op de fiets, het smaakt als een 50% snapps. Goed tegen de bacterien. Onze route hebben we herbepaald en we besluiten niet over de zeer drukke highway nr. 1 naar het zuiden te gaan maar eerder richting het westen af te buigen naar de "Ho Chi Minh route". Tijdens de Vietnam oorlog werden de vietcong soldaten bevoorraad vanuit het noorden. Een netwerk van paden door de jungle met een totale lengte van 19000 km. Dagelijks liepen tienduizenden dragers 12 uur per dag met wapens, munitie, deodorant en schone sokken naar het noordelijke front. De hoofdader was de Ho Chi Minh route. De Amerikanen hadden deze bevoorrading snel in de gaten en bombardeerden hem dagelijks met B-52 bommenwerpers en gebruikten napalm om hem zichtbaar te krijgen. Er schijnen meer bommen te zijn gebruikt dan de gehele 2e wereldoorlog. Uit eerbetoon voor de velen die zijn gevallen is er een mooie weg aangelegd die Hanoi en Ho Chi Minh city verbinden. Een hele rustige weg blijkt later. We fietsen de eerste 60 km. nog over de drukke A1. Het is kilometervreten tussen het druk toeterende vrachtverkeer. We hebben de vaart er goed in. Het alternatief is gelijk een verademing. Wat een rust. Landschap is prachtig, opnieuw met veel karstgebergte en landbouwgebied. Het is grijs bewolkt zoals de laatste dagen. We voelen de allereerste spatjes regen tot nu toe van onze reis. Lekker verkoelend, je wordt er niet nat van. De laatste kilometers nog een stevige klim, de zon brak ook weer door. We besluiten niet verder te gaan vandaag omdat we niet weten hoe heuvelachtig de volgende 52 km. zullen zijn. Yen Cat is een klein stadje. Het guesthouse is basic. Geen warm water en werkelijk alles is kapot in onze kamer. De grootste attractie in dit plaatsje zijn wij zelf. Het is werkelijk alsof de Vietnamesen nog nooit een blanke hebben gezien. Met het koppel uit Wales deelden we gisteravond een veel voorkomend fietsersgeheim; We liggen vaak al om 19.30 uur op bed. Dit omdat er verder niets meer te beleven valt.