Bai Chay - Hung Yen - 148 km.

Het is lichtgrijs bewolkt. Wel heel warm, ook s'nachts koelt het hier niet echt meer af. Met korte mouwtjes op de pedalen. Licht de wind in de rug. De eerste kilometers zijn licht heuvelachtig. De gemiddelde snelheid blijft hoog. We hebben er weer zin in. Bij een brede zeearm steken we over met een pontje. Opgepropt tussen de brommertjes. Uitkijken met je spullen tegen die hete uitlaten. Dat geld ook voor je kuiten. Martin wordt gekeurd door de mannen op de pont. Ze trekken aan de armen, spierballen voelen, shirt werd omhooggetrokken of er nog wat spek op de buik zat. Bij de benen beland werden ze rumoeriger, 'ja hij is wel heel sterk ! Lachen dus. Of we het niet koud hadden vroegen ze. Ze lopen zelf in dikke leren jassen. We zweten ons kapot man.

Door een enorme grote drukke havenstad 'Hai Phong' genaamd. We komen er weer ongescheurd doorheen. De weg wordt vlakker, het landschap is nu zo plat als een pannekoek. Net als in het Zuiden van Vietnam heeft het noorden ook een enorme rivierdelta. Die van de rode rivier. Onze fietsbelletjes hebben een goed werkend kompasje bovenop. Samen met de niet al te gedetailleerde kaart manouvreren we ons door het landschap. Bijna alles over kleine binnendoorweggetjes en met behulp van heel veel vragen onderweg.

Soms doet het allemaal vreselijk europees (hollands) aan. Sluisjes, dijken, maisvelden en slingerende wegen langs slootjes en riviertjes. We zijn heel veel ijsvogeltjes. Eentje zelfs van een meter afstand dier op een kilometerpaaltje naast de weg zat.

De eerste levende slang gezien. Op een meter of twee van Martin's voorwiel. Niet dat we ze graag tegenkomen trouwens, maar het gebeurt wel vaker hier. De meeste slangen die we zien liggen platgereden op de weg.

We zijn een tijdje de weg op de kaart kwijt en blijven op kompas doorfietsen richting het westen. Het ging heel goed want om 16.00 uur hadden we een hotel gevonden in de grote stad Hung Yen. We zijn echt weer de enige blanke hier en aan de reacties te zien de eersten. Zelfs in het donker worden we gespot.

Het is trouwens 3 weken goedgegaan maar vandaag werd Martin dan toch herkend. In ons hotel zit het vol met Vietnamese jongens die hier een of ander voetbal toernooi spelen. Ze wilden allemaal stuk voor stuk met Martin op de foto. Niet te hopen dat ditnieuws straks in het hele land bekend wordt.

Het is een vreemde stad. We dolen door vele straten voor ons avondeten maar zonder resultaat. Dan maar pinda's, we zijn moe. Puur toevallig vonden we uiteindelijk een grappig fastfood tentje. Patat met knoflook en een tomaten komkommersalade.