Xin Jie - Lao Cai : 72 km.
08-11-2010

We eten als ontbijt weer noedelsoep van de straat. Als je de tentjes die op straat staan te koken en wat plastic tafeltjes en stoeltjes hebben neergezet zo mag noemen. We zitten vlak bij de grens (70 km) met Vietnam en worden van ons hotel naar de eettentjes toe aangehouden door militairen in mooie groene kostuums. Ze werden met veel bombarie toevallig net afgewisseld van de wacht. Paspport controle. We volgen de rode rivier over een traject waar gelukkig de nieuwe snelweg is aangelegd en de oude weg is opgeknapt. De natuur hersteld heel snel en de jungle heeft de lege plekken weer opgeeist.

Het is een makkelijk te fietsen route licht glooiend langs de rivier. Soms fietsen we onder of langs de nieuwe snelweg. Er is weinig verkeer. Veel landbouw; bananen, ananas, papaya en heel veel latextapperijen voor de vele benodigde condooms. ( 1-kindsbeleid)
Het is weer te heeig voor foto's. Wel lekker van temperatuur en voor ons is het uitzicht prachtig.

Onderweg in een stad een colaatje gedronken bij een oude man. Hij kon amper lopen, laat staan rekenen. Zijn (klein)dochter bood hulp en ons een granaatappel aan. Nog nooit zo'n lekkere sappige gegeten.

We zijn aan het eind van de ochtend bij de grens. Door de controles en idiote formaliteiten heen. (We kennen straks ons paspoortnummer uit ons hoofd). Het gaat allemaal voorspoedig en samen met een stroom van Vietnamese marktkooplui arriveren in Vietnam. Alles is gelijk anders. Ook de gezichten, kleding, straatbeeld, engelssprekend etc. zijn compleet verschillend dan 200 mtr terug aan de chinese kant. Bij het verlaten van het douanegebouw wordt Jeanet door vier jonge mannen bij d'r linkerbeen gepakt. Even vergelijken met hun dunne stelten. Eentje gaf nog even heel subtiel een paar tikjes tegen d'r kruis. We zijn het land nog niet binnen of Jeanet is al aangerand. ha ha ha.

We overleggen wat we gaan doen. Het is nog vroeg en we willen zeker naar Sapa wat hier 34 km. vandaan en 1500 mtr hoger ligt. Dat is minimaal een dag klimmen. Hier in Lao Cai een hotel pakken ? Op hetzelfde moment stopt er een bus, Sapa sir ? Voor een zacht prijsje gaan we mee en stijgen we de steile hellingen op. Onderweg stappen er nog 8 vrouwen en dito rugmanden in mooie klederdracht in de bus. De jonge meisjes zitten te giechelen van pret. Eentje zat achter ons te smakken aan een soort ijsje. Na 10 minuten belandde dat kotsend op het asfalt. Lachen in de bus. Sapa is het middenpunt van de vele verschillende bergvolkeren hier in het noorden van Vietnam. Ze leven zeer geisoleerd in hun dorpjes en hebben allemaal verschillende klederdracht en taal. Denk in ons geval aan Volendam, Marken, Edam en de omliggende dorpen. Ze kunnen elkaar soms niet eens verstaan. We horen het gelijk aan de meisjes achter ons dat dit geen Vietnamees is. Veel klanken als Lulu la, lo lo. Het klinkt heel grappig.

We arriveren vroeg in de middag in Sapa. We komen er s'avonds pas achter dat we een uur in de tijd terug zijn gegaan. Leuk hotel gevonden en we mengen ons tussen de vele silverbelly's. Het barst er hier van. Even wennen, we hadden ze weer 4 dagen niet gezien.De vele vrouwen in klederdracht willen allemaal hun handwerk verkopen. Ze blijven je volgen.

Het voelt allemaal wel een beetje als Volendam. Sapa is een enorm uit de hand gelopen streekmarkt hoog in de bergen waar toeristen graag op af komen. We hebben honderden van dit soort mensen ' in het wild' gezien de laatste week.

's Avonds nog in een bar beland met surrealistische toestanden. Harde hip-hop uit de Franse banjols (achterbuurten), aangeschoten Canadezen die staan te poolen (biljart) met meisjes in klederdracht.

Morgen blijven we hier nog een dag.